Of we weer in Azzano wilden komen om de processie op te luisteren, net als 6 jaar geleden. Nou, dat wilden we wel. We hadden ’t tenslotte 6 jaar geleden ook erg naar ons zin gehad. Het leek er nog even op dat we zonder dirigent zouden moeten vertrekken, maar gelukkig kreeg hij op ’t laatste moment toch vrij. Het gaat hier om een processie vanuit Azzano naar de kapel van de Madonna del Cavatore, ter nagedachtenis aan mijnwerkers die zijn omgekomen in de steengroeve.

Onze man in Azzano had voor vrijdag een indrukwekkende excursie geregeld naar marmerverwerkingsbedrijf Henreaux. Na de lunch in de fabriekskantine vertrokken we voor een rit met een touringcar naar een marmersteengroeve in dagbouw. Het was een angstaanjagende rit over smalle, onverharde en steile paadjes. Petje af voor de chauffeur.

Na de zo mogelijk nog huiveringwekkender afdaling kwamen we heelhuids aan in Forte dei Marmi, waar we op enkele locaties op straat hebben gespeeld. Daarna zijn we ontvangen in het stadhuis van Forte voor wat eten en drinken, waarna we in een plechtig moment wat geschenken kregen overhandigd. ’s-Avonds werden we verwacht in Palazzo dell’Cavatore, waar onze man in Azzano woont. Het is het voormalig woonhuis van de familie Henreaux, gelegen aan een onverhard pad ver van de bewoonde wereld, richting de kapel waar we zondag moesten spelen op de Monte Altissimo. We kregen daar het diner aangeboden. Uiteraard hebben we daar op het terras in het donker een uurtje gespeeld voor een internationaal gezelschap, uitgenodigd door onze man in Azzano.

Op zaterdag kregen we een rondleiding op een wijnbedrijf, waarna we daar de lunch kregen aangeboden. Daarna volgde een wijnproeverij van de wijnen van dat wijnhuis. ’s-Avonds zijn we naar een restaurant in Basati, een dorpje in de buurt, gegaan, waar we na het diner de aanwezige gasten muzikaal hebben opgewarmd voor het karaoke feest wat daarna plaats vond. Het duurde tot laat in de nacht

Zondag was de dag van de grote processie de Monte Altissimo op naar de kapel van de Madonna del Cavatore. Daar werd de mis opgedragen door Don Hermes Cappella. Uiteindelijk hebben we niet voor niks alle instrumenten naar boven gesleept, want in de mis hebben we nog enkele passende nummers nummers gespeeld. Na de mis werden we verwacht in restaurant Michelangelo, waar we de lunch kregen aangeboden door de gemeente Seravezza en Sandro, de uitbater van het restaurant en tevens de dirigent van het orkest van Azzano. Daarna zou de processie door Azzano beginnen. Omdat er toen enkel spatjes regen vielen besloot Don Hermes om in plaats van een processie een kerkdienst te houden waar we ook weer muziek moesten maken, samen met filarmonica di Azzano. Daarna werden we ontvangen in het buurthuis van Azzano voor het bekende drankje en hapje. Alweer kwam een plechtig moment, waarin we enkele boeken over de geschiedenis van Azzano kregen overhandigd. Volgens mij wordt het toch tijd voor een soort trofeeënkast in de repetitieruimte. Het diner hebben we maar overgeslagen, gezien de lunch, die voldoende was voor wel een dag of twee. Nu werd het afscheid nemen, want de volgende ochtend vroeg vertrok het vliegtuig voor enkele leden. Die gingen naar bed. De anderen bleven nog napraten over een geslaagd weekend. Het bleef nog lang rumoerig in het anders zo stille dorpje.

We willen speciaal bedanken Betke en Bruno, Piet en Regien en Carin en Jos uit Valkenswaard, zonder welke dit weekend niet zou zijn gelukt. Onze allergrootste dank gaat natuurlijk uit naar onze man in Azzano, André Schuurman, die als een ware grootmeester heeft geschipperd tussen de Italianen en de Nederlanders. Dat dat niet eenvoudig geweest moet zijn, laat zich raden. André, meid, bedankt.        

En dan nog een onverwachte verrassing.

Toen we in 2012 in Forte dei Marmi op straat stonden te spelen, kwamen we toevallig twee mensen uit Friesland tegen, die aan een fietstocht bezig waren. Ze hadden een foto van ons gemaakt en die wilden ze ons niet onthouden. Maar ..... toen ze eindelijk ons adres gevonden hadden, dachten ze, raakten ze de foto kwijt. Enkele jaren later kwam hij toch weer boven water en ze besloten de foto toch maar op te sturen. Eind goed al goed, dachten ze, maar ze hadden de foto gestuurd naar het repetitielokaal van Muziekvereniging Wilhelmina. Dat hij toch nog bij ons terecht is gekomen is te danken aan de goede onderlinge contacten van enkele leden van Muziekvereniging Wilhelmina met iemand van ons. Maar hier is ie dan.

Met begeleidende brief.

Het kan even duren, maar dan heb je ook wat. Beste Gerda en Herman, nogmaals bedankt. Wij zijn er blij mee.