Traditiegetrouw vindt in Wissant in het laatste weekend van de Franse vakantie het Fête du Flobart plaats. Dat is een feest ter ere van de vroegere visserij, waarbij de flobarts, de oude visserbootjes, met paarden door het dorp getrokken worden en uiteindelijk de zee in gaan. De fanfare had er weer zin in. B&B’s werden geboekt, hotelkamers gereserveerd, muzikale gasten uitgenodigd en caravans uit de stalling getrokken. Totdat plotseling het bericht kwam dat het allemaal niet doorging. De organisatie van het feest had ruzie gekregen met de gemeente Wissant en er de stekker uitgetrokken.
De Wilhelminafanfare heeft wel voor hetere vuren gestaan dan gewoon een feest wat niet doorgaat. We zijn dus toch afgereisd en gelukkig was daar iemand in het dorp die een alternatief feestje geregeld had. Al bij al konden onze traditionele activiteiten zoals bij voorbeeld het mosselen met frites eten bij café Chez Nicole op vrijdagavond gewoon doorgaan. Het was weer leuk en vooral gezellig en het bleef nog lang onrustig in het dorp nadat we op zondagmiddag uitgetoeterd waren….
Spelen voor het Stadhuis.
Maar ook acrobatiek....
Alleen, hoe krijg je nou die instrumenten vervoerd?
maar zo kan het ook......
En dan nog het traditionele gedicht van Jan van Griensven. Het is natuurlijk ook onmogelijk om niet geinspireerd te raken door de fanfare.
Ode aan
de geestdrift, de vreugde
de muzikaliteit.
aan de strapatsen van Louis
de potsenmaker.
Ode aan de claque
de vriendschap, de Fransen.
Ode aan de kant
de organisatie.
Het is mooi riep Mozart
vanuit de hemel
maar zelfs voor mijn vriend Beethoven
wel wat hard.
Tijdens het spelen in Calais
voor meer ferry’s dan publiek
sloot ik mijn ogen en zag de fanfare
op de boot vertrekken
spelend voor een
een groot publiek
a pint drinken in Dover
en weer terug in dezelfde rol
om op tijd terug
te zijn bij “Chez Nicole”.
De poppen volgden de fanfare
hinderlijk en zonder expressie
in oubollige kleren
de boten waren thuis gebleven
kunnen de poppen nog iets van leren.
Er ging weinig mis muzikaal gezien
behalve misschien
na de aardappel en de mislukking
in de gedaante van een bukking.
Encore une
riep Louis vanaf zijn sokkel
tegenover de Mairie
en ja daar klonk Chiquitita
zoals we allen al dachten.
De Wissaners vonden het mooi
maar moeten nu weer
een jaartje wachten.